Η Μαρία των Κτηρίων

Στην πλατεία των ληστών τρίτη γωνία
ξεχασμένη στο παράθυρο η Μαρία
τον υδράργυρο που λιώνει στον καθρέφτη
τρεις φορές μονολογεί, κοιτάει το φταίχτη

Που να πήγανε τα αστέρια, ο ουρανός
αφού δεν είναι μεσ' τη νύχτα κανενός
που να κρύφτηκε και απόψε το φεγγάρι
και ο ύπνος δεν θα έρθει να την πάρει

Στην πλατεία των ληστών των εφετείων
στις σκοτεινές γωνίες των κτηρίων
το παράθυρο έχει μείνει μοναχό
βρήκε τρόπο να ξεφύγει από δω

Η Μαρία των κτηρίων των παλιών


[Η φώτο από πίνακα του φημισμένου Κερκυραίου ζωγράφου Αγγέλου Γιαλλινά.]

Τίποτα πιο Όμορφο

Τίποτα πιο όμορφο απ΄την ματιά σου
χρώματα και αέρας σε ακολουθεί
τίποτα πιο όμορφο απ΄την σκιά σου
σε δρόμους σε σοκάκια έχει χαθεί.

Σε γκρίζο ουρανό ξανθό αστέρι
θαλασσοπούλι σ' αφρισμένη ακτή
τίποτα πιο όμορφο απ΄το φτερούγισμα σου
σε ζήλεψε ο ήλιος και έχει κρυφτεί.

Χορεύουν τρελά πάνω από φλόγες
άγγελοι μεθυσμένης μουσικής
τίποτα πιο όμορφο απ' τις λέξεις
στα τραγούδια στον παράδεισο της γης.

Τίποτα πιο όμορφο απ' την νύχτα
καθώς την πνίγει η μελωδία της βροχής
τίποτα πιο όμορφο από ' σένα
ζήσε αυτή τη νύχτα μην χαθείς.


Η φώτο είναι του Σπύρου Σταματελάτου

Νύχτα

Για δες το φεγγάρι κόκκινο και απόψε
έγειρε την θάλασσα να βρει
αλήθεια πως χάθηκαν τόσα αστέρια
πριν ο ήλιος να βγει.

Για δες το κύμα πως αφρίζει
πάνω στα βράχια του γιαλού
σαν να ήταν αυτή η νύχτα παραμύθι
παιχνίδι μες την ζάλη του μυαλού.

Ξέρεις πως τις νύχτες στα ακρογιάλια
ανάβουνε φωτιές
και μεθυσμένες από έρωτα χορεύουν
μέχρι το ξημέρωμα οι σκιές.

Λένε πως μες τα δάση ζουν κρυμμένα
κάτι πουλιά διαφορετικά
πως κελαηδούν όταν ο ήλιος
έχει φύγει μακρυά.

Ίσως κάποτε να ζήσεις
μια τέτοια νύχτα φανταστική
και τα πουλιά να τραγουδάνε
για σένα μέχρι το πρωί.


[photo]

Σβησμένο Κερί

Σ' ένα δωμάτιο πίσω από την πλατεία
Ζει εδώ και χρόνια μοναχός
Για παρέα μια σχισμένη φωτογραφία
Και ένα κερί που του φωτίζει το μυαλό.

Όταν η νύχτα την πλατεία έχει σκεπάσει
Και η μουσική από τα μαγαζιά έχει σωπάσει
Με την κιθάρα του αγγίζει τους ουρανούς.

Παρέα γύρω του φτιάχνει μεγάλη
Και ένα παράπονο απ΄τις χορδές πάει να βγάλει
μα είναι δύσκολο και οι ώρες πως περνούν.

Οι φίλοι αμίλητοι προσπαθούν να καταλάβουν
Αυτά τα λόγια που με κόπο πάει να πει
Μα η ώρα ήδη έχει περάσει
Και ο ήλιος μες τα μάτια έχει φανεί.

Αύριο ίσως πάλι να ξανάρθει
Στην παρέα τα τραγούδια του να πει
Κάτω απ' το σχοινί το κρεμασμένο
Δεν έχει σβήσει στο δωμάτιο το κερί.

(Στον Νίκο Άσιμο '93)

Το Δέντρο

Είχα γνωρίσει κάποτε πέρα σε ξένα μέρη,
σε ένα μικρό πολύ μικρό, χωριό που θα σου πω.

Κρατούσαν συνήθειες από παλιά, αιώνες είναι πίσω,
τις χάριζε πριν γεννηθεί η μανά στο παιδί.

Του έλεγε αγόρι μου υπάρχουνε φορές,
που θα βρεθείς να περπατάς και ο δρόμος θα μακραίνει,
τριγύρω σου ψηλά βουνά, μάτια μου να τα ανεβείς,
παιδί εσύ, ζωή χρυσή, τον ουρανό ζηλεύεις

Και έμοιαζε στον ύπνο του να έχει σιγουρέψει,
όλη η ζωή του όμορφη σαν την ανατολή.

Κοιμήσου καρδιά μου να σε χαρώ, η νύχτα είναι μεγάλη.
Κοιμήσου ύπνο να 'χεις γλυκό, σου μοιάζει το φεγγάρι.

Θα βρεις κοπέλες στους αγρούς, όλες ένα λουλούδι,
και αν αγαπήσεις μην αρνηθείς και πες το σαν τραγούδι.

Θα σε διαβάζουν όμορφες δασκάλες στα μπαλκόνια,
και συ θα κοιτάς το απέραντο σαν 'ρθουν τα χελιδόνια.

Να σου χαρίσουν μάτια μου της άνοιξης το χρώμα,
θα βλέπω πως μεγάλωσες και πως γελάς ακόμα.

Και αν βρεις το δέντρο το πιο ψηλό που αγγίζει, τα αστέρια,
αν το ανεβείς θα 'ρθω και 'γω φτερά τα δυο μου χέρια.

Σινιάλο

Σε παρουσιάζω ως κάτι συνήθης,
Σε καυτηριάζω με ψυχρές ερωτήσεις,
Σε αφήνω στο λαβύρινθο να μπεις
Και σε δωμάτια αθόρυβα να γλιστρήσεις.

Αφήνω όλα τα ψεύτικα σινιάλα,
Αυτά που βλέπω μόνο σου εξηγώ,
Θα είναι γύρο γύρο τόσα άλλα
Και πόσα ακόμα που στα χέρια θα κρατώ.

Θα τολμάς της ενοχές να κουβεντιάζεις,
Καθώς θα λιώνει μια νύχτα το φεγγάρι,
Θα προσπαθείς μια λέξη να ανταλλάξεις,
Χωρίς να παίρνεις πίσω μια άλλη.

Σε στέλνω να αγγίξεις ένα ένα
Τα αστέρια που έχουν μπει στα όνειρα σου,
Δεμένη με κλωστή η Ανδρομέδα,
Να την κρατάς να είναι μόνο δικιά σου.

Σε παρουσιάζω ως επίλογο της σκέψεις μου,
Όταν αισθάνομαι μια συνήθεια που έχει φύγει,
Μπερδεύετε με πράξεις και με λέξεις μου,
Παραπατάει στα σκαλιά με άδειο ποτήρι.

Κύριε Άγνωστε

10 - 12 - 2001, Αργοστόλι

Κύριε άγνωστε,

Πολλές φορές από περιέργεια, τραβάς την κουρτίνα να σιγουρέψει κάποια ανησυχία σου, η ανησυχία αυτή σε οδηγεί καμιά φορά, να διπλοκλειδώσεις την πόρτα. Είναι λάθος να κλειδώνεις τον φόβο σου ενώ το τζάμι δεν μπορεί να ασφαλίσει μια επιθυμία σου ,που καταλήγει σε ένα Όνειρο...
Και όπως γνωρίζεις τα όνειρα, βασίζονται κάπου χωρίς να έχουν μια γερή βάση, γιατί γίνονται σύννεφα και ταξιδεύουν. Και το κάθε σύννεφο έχει το δικό του δρόμο, με δική σου ευθύνη το καβαλάς και δραπετεύετε από την κλειδαρότρυπα που λίγο πριν εσύ ο ίδιος είχες διπλοκλειδώσει, φυλακίζοντας την ύπαρξη του φόβου σου, πίσω από την κουρτίνα. Βλέπεις την μοναξιά να φτερουγίζει, γύρω-γύρω από τη λάμπα και για να ξεχαστείς μια ακόμα φορά ξεφυλλίζεις την ιστορία επαληθεύοντας συνήθειες άγνωστων ποιητών....

Η φώτο είναι του Σπύρου Σταματελάτου

Αγνοούμενοι Στα Λάθη Μέχρι Να Βρεθώ

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΛΑΘΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΩ

Τη νύχτα αυτή που με βλέπεις να καίγομαι στις φλόγες μου,
να δαμάζω τον αέρα με τα μάτια,
άλλαξαν στο μυαλό οι εικόνες μου,
διαλύθηκαν χίλια δυο κομμάτια.

Τη νύχτα αυτή που κράτησα τα λάθη μου,
πιο μικρά και πιο ασήμαντα από άλλα,
χάρισα στη τύχη την αγάπη μου,
γιατί είχα όνειρα μεγάλα.

Μα ξεχάστηκα να βρεθώ με μένα,
έφευγε ο χρόνος σαν γέρικα σε ράγες τρένα,
έτσι αργά και εγώ δεν το 'χα καταλάβει,
ήταν η διαδρομή λίγο μεγάλη.

Τη νύχτα που κόλλησε στη σκέψη μου,
μια απόδραση χωρίς κανείς να καταλάβει,
ένα σημείωμα θα 'χε μια μόνο λέξη,
τόσο απλή δίχως μόρφωση μεγάλη.

Πέρναγαν από μπρος μου χρόνια αμίλητα,
χωρίς να είχα τα περασμένα μαρτυρήσει,
και ήταν όλα γύρω μου τόσο ύποπτα,
όταν μια τελευταία έψαχνα λύση.

Η φωτογραφία [GHOSTS 1] είναι του Σπύρου Σταματελάτου