Το Δέντρο

Είχα γνωρίσει κάποτε πέρα σε ξένα μέρη,
σε ένα μικρό πολύ μικρό, χωριό που θα σου πω.

Κρατούσαν συνήθειες από παλιά, αιώνες είναι πίσω,
τις χάριζε πριν γεννηθεί η μανά στο παιδί.

Του έλεγε αγόρι μου υπάρχουνε φορές,
που θα βρεθείς να περπατάς και ο δρόμος θα μακραίνει,
τριγύρω σου ψηλά βουνά, μάτια μου να τα ανεβείς,
παιδί εσύ, ζωή χρυσή, τον ουρανό ζηλεύεις

Και έμοιαζε στον ύπνο του να έχει σιγουρέψει,
όλη η ζωή του όμορφη σαν την ανατολή.

Κοιμήσου καρδιά μου να σε χαρώ, η νύχτα είναι μεγάλη.
Κοιμήσου ύπνο να 'χεις γλυκό, σου μοιάζει το φεγγάρι.

Θα βρεις κοπέλες στους αγρούς, όλες ένα λουλούδι,
και αν αγαπήσεις μην αρνηθείς και πες το σαν τραγούδι.

Θα σε διαβάζουν όμορφες δασκάλες στα μπαλκόνια,
και συ θα κοιτάς το απέραντο σαν 'ρθουν τα χελιδόνια.

Να σου χαρίσουν μάτια μου της άνοιξης το χρώμα,
θα βλέπω πως μεγάλωσες και πως γελάς ακόμα.

Και αν βρεις το δέντρο το πιο ψηλό που αγγίζει, τα αστέρια,
αν το ανεβείς θα 'ρθω και 'γω φτερά τα δυο μου χέρια.