Σ' ένα δωμάτιο πίσω από την πλατεία
Ζει εδώ και χρόνια μοναχός
Για παρέα μια σχισμένη φωτογραφία
Και ένα κερί που του φωτίζει το μυαλό.
Όταν η νύχτα την πλατεία έχει σκεπάσει
Και η μουσική από τα μαγαζιά έχει σωπάσει
Με την κιθάρα του αγγίζει τους ουρανούς.
Παρέα γύρω του φτιάχνει μεγάλη
Και ένα παράπονο απ΄τις χορδές πάει να βγάλει
μα είναι δύσκολο και οι ώρες πως περνούν.
Οι φίλοι αμίλητοι προσπαθούν να καταλάβουν
Αυτά τα λόγια που με κόπο πάει να πει
Μα η ώρα ήδη έχει περάσει
Και ο ήλιος μες τα μάτια έχει φανεί.
Αύριο ίσως πάλι να ξανάρθει
Στην παρέα τα τραγούδια του να πει
Κάτω απ' το σχοινί το κρεμασμένο
Δεν έχει σβήσει στο δωμάτιο το κερί.
(Στον Νίκο Άσιμο '93)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου