Άτιτλο

Όταν κοιτούσες την κίνηση ώρες, πίσω απ' τη
σιωπή σου και ούτε μια κουβέντα.
Όταν μετρούσες τα σκαλιά δεν σε άκουσα
πετούσες.
Κλεισμένο το σπίτι ξεχασμένες μέσα όλες οι
απαντήσεις, ποτέ δεν με ρώτησες.
Με δοκίμαζες αν αντέχω και έβλεπα ιδρωμένος,
το δωμάτιο να είναι μόνο τέσσερις τοίχοι.
Μόνο μια αράχνη, παγιδεύει την μοναξιά μου
μια αράχνη και τέσσερις τοίχοι.
Και μου έμεινε μόνο ένα δικαίωμα, να θυμάμαι.
Είμαι μέσα στα βιβλία που κρατάς, μια τελεία.
Πάντως σε αναγνώρισα με ένα μόνο άγγιγμα, έτσι όπως
χτυπούσε η καρδιά σου.
Δεν είναι ξέρεις πως άργησα, ο καθένας με το
δικό του βήμα, βλέπεις το απέναντι σπίτι, ναι αυτό
με τα καπνισμένα παραθύρια, είναι το σπίτι μου.
Μέτρησα τους χειμώνες με κάρβουνο στα χέρια μου
δεν με άγγιξες να δεις.
Έστελνα μηνύματα γράφοντας στα χνώτα,
πότε όμως δεν τελείωσα,
κρύωνα, είχε το τζάμι διαλύσει.
Ξέχασα να ζωγραφίζω, έτσι μόνο ένα σκύλο
ή ένα φεγγάρι όπως χρωμάτιζε της άνοιξης τα
λουλούδια με ένα μόνο χρώμα.
Όταν θα μπεις και θα ναι όλα τέσσερις τοίχοι
θυμήσου ότι σου έμεινε μόνο ένα δικαίωμα.

Η Μπαλάντα Της Βροχής

Θα 'ρθει κρύος αέρας απ' τα δάση
και θα περάσει από δρόμους και αυλές,
να δεις με μιας που όλα θα ΄χουνε αλλάξει,
πάνω απ' την πόλη, χρώμα να παίρνουν οι σκιές.

Θα ακούσεις τη μουσική να είναι ίδια,
χίλιες λέξεις το τραγούδι που θα λες,
η νύχτα θα χωρά σε μια κλεψύδρα,
θα δεις να χάνονται σημάδια και πληγές.

Μαζεύεις σταγόνες απ΄τα φύλλα του χειμώνα,
σταγόνα - σταγόνα τη ζωή θέλεις να πιεις,
αλλάζει πάντα των ματιών σου το χρώμα,
όταν σε παίρνει η μπαλάντα της βροχής.

Άνοιξε το παράθυρο σαν έρθει,
ένα σύννεφο για στρώμα, θα στρωθεί,
θα είναι τόσο λευκό που θα σ' αρέσει,
σε ένα όνειρο λευκό 'θε να χαθείς.

Θα 'ρθει κρύος αέρας απ' τα δάση,
απ' τη φωτιά σου για να ζεσταθεί,
με μιας όλα θα έχουνε αλλάξει
και μια μπαλάντα να χωρίζει τη σιωπή.

* * * * * * * * * * * * * * * *













Η "μπαλάντα της βροχής" έγινε τραγούδι και υπάρχει στο τελευταίο cd του Λεωνίδα Παφιλιάρη με τίτλο " Χάρτινο Κορμί " [ΕΜΣΕ 2008]

Μπορείς να το ακούσεις εδώ

Όταν Κοιτάς

Στη σφαίρα του μύθου στους παγωμένους ουρανούς
Στα μάτια που κλαίνε στους μακρινούς ωκεανούς
Στα ψεύτικα χάδια στις ματωμένες Κυριακές κάμποσα βράδια
Τραβούσε ο αέρας με ορμή χίλια κομμάτια
Κάθε φορά σαν κλαιν’ τα δυο σου μάτια

Στις αποφάσεις και στα κρυμμένα μυστικά ποτέ μη χάσεις
Η κάθε ελπίδα είναι σκιά που χάνεται στην καταιγίδα
Όπου κι αν φτάσεις πάλι εδώ θα τριγυρνάς μέσα στους δρόμους της φωτιάς

Κρυφό μου πάθος
Δεν βρήκα λόγο να σου πω
Πως λάθος ήτανε και αυτό
Ένα μου λάθος

Έτσι έμοιαζαν οι νύχτες

Όλο ψάχνω μιαν αιτία στην δική σου απουσία
Κάτι μένει στην ουσία και δεν έχει τελειωμό

Ακούω έξω να φυσάει η σιωπή μου στα δύο σπάει
Μοιάζει κάτι να ζητάει που δεν έχω πια εγώ

Και οι νύχτες όλες μαζί γίνονται πουλιά, μαζί τους με παίρνουν
Μου λες να φτιάξω καινούργια ζωή όχι όπως οι άλλοι νομίζουν και θέλουν

Με τρελαίνει σε κάθε χτύπο το ρολόι που είναι στον τοίχο
Προσπαθώ από μια λέξη , ώρες τώρα να πιαστώ

Και αν κοιτάζω στον καθρέφτη τίποτα ποια δεν μ’ αρέσει
Μια γραμμή είναι στην μέση και με έκοψε στα δύο

Και συνέχεια ...

Και συνέχεια να σε ρωτούν , πόσο όμορφα πέρασες την νύχτα , να συνεχίζουν την ίδια μονότονη ερώτηση , πόσο όμορφα περνούν οι στιγμές σου.
Ακολουθάω τον κύκλο του σαλίγκαρου , χωρίς αρχή και τέλος , στο ίδιο πάντα σημείο κάτω από τη γέφυρα , πίσω από το φως κρύβομαι για να σε βρω.
Κάπου εδώ αν θυμάμαι , το τελευταίο τσιγάρο , και οι στάχτες έχουν μείνει ακόμα στα βράχια με ένα διαφορετικό χρώμα , κάτι από ουρανό και αλάτι γλιστράει στα χέρια σου , δωσ’ μου λίγο απ’ το χρώμα των ονείρων σου και κοίταξε το απέραντο γαλάζιο , και αυτό το ίδιο χρώμα σε λάθος όμως όνειρο.
Ξαναγύρνα στο τέλος , είναι το κλειδί για μια καινούργια αρχή.
Μάζευε ήλιο από τα χαμόγελα των παιδιών , προχώρησε σιγά , κάπου εδώ σ’ αυτά τα χρόνια έχω χάσει μιαν ελπίδα.
Μην αρνηθείς τον άνεμο , άσε να σε παρασύρει στα πιο όμορφα ταξίδια του , σύντροφος γίνε στα πουλιά , δανείσου τα φτερά τους.
Κάπου εδώ , αν θυμάμαι καλά , τον τελευταίο χειμώνα πριν την ανάσταση , χορέψαμε στην φωτιά…
26 – 9 - 1997

Για τον Αλέξανδρο

Το μίσος η αγάπη , ένα ψέμα ένα δάκρυ
Στην αγάπη ο θυμός σου , νομίζοντας ο άγγελος σου
Και στου χρόνου το πήγαινε έλα ,
Πώς να αντέξεις σ’αυτή την τρέλα

Στα κρυφά τα όνειρα σου
Στα κρυμμένα μυστικά σου
τα ταξίδια του μυαλού σου ,
του πιο κρυφού εγωισμού σου.

Στα μεγάλα βήματα σου ,
Στον παλμό ζεις της γενιάς σου
Που προσπαθεί να ανατείλει
Με μαντίλι και φιτίλι

Στα τραγούδια τα δικά σας ,
Άγρια είναι η ομορφιά σας ,
Της κοινωνίας ο καθρέφτης
Ψάξτε να δείτε ποιος είναι ο φταίχτης


Για τον Αλέξανδρο 10/12/08

Εισαγωγή

Όταν ο χρόνος σε αφήνει στο κενό ,
όταν η αλήθεια χάνει τον προορισμό της ,
είναι καιρός να φεύγουμε από ‘δω
γιατί ένα ψέμα θα ‘ναι και η αθωότης