Άτιτλο

Όταν κοιτούσες την κίνηση ώρες, πίσω απ' τη
σιωπή σου και ούτε μια κουβέντα.
Όταν μετρούσες τα σκαλιά δεν σε άκουσα
πετούσες.
Κλεισμένο το σπίτι ξεχασμένες μέσα όλες οι
απαντήσεις, ποτέ δεν με ρώτησες.
Με δοκίμαζες αν αντέχω και έβλεπα ιδρωμένος,
το δωμάτιο να είναι μόνο τέσσερις τοίχοι.
Μόνο μια αράχνη, παγιδεύει την μοναξιά μου
μια αράχνη και τέσσερις τοίχοι.
Και μου έμεινε μόνο ένα δικαίωμα, να θυμάμαι.
Είμαι μέσα στα βιβλία που κρατάς, μια τελεία.
Πάντως σε αναγνώρισα με ένα μόνο άγγιγμα, έτσι όπως
χτυπούσε η καρδιά σου.
Δεν είναι ξέρεις πως άργησα, ο καθένας με το
δικό του βήμα, βλέπεις το απέναντι σπίτι, ναι αυτό
με τα καπνισμένα παραθύρια, είναι το σπίτι μου.
Μέτρησα τους χειμώνες με κάρβουνο στα χέρια μου
δεν με άγγιξες να δεις.
Έστελνα μηνύματα γράφοντας στα χνώτα,
πότε όμως δεν τελείωσα,
κρύωνα, είχε το τζάμι διαλύσει.
Ξέχασα να ζωγραφίζω, έτσι μόνο ένα σκύλο
ή ένα φεγγάρι όπως χρωμάτιζε της άνοιξης τα
λουλούδια με ένα μόνο χρώμα.
Όταν θα μπεις και θα ναι όλα τέσσερις τοίχοι
θυμήσου ότι σου έμεινε μόνο ένα δικαίωμα.