Και συνέχεια να σε ρωτούν , πόσο όμορφα πέρασες την νύχτα , να συνεχίζουν την ίδια μονότονη ερώτηση , πόσο όμορφα περνούν οι στιγμές σου.
Ακολουθάω τον κύκλο του σαλίγκαρου , χωρίς αρχή και τέλος , στο ίδιο πάντα σημείο κάτω από τη γέφυρα , πίσω από το φως κρύβομαι για να σε βρω.
Κάπου εδώ αν θυμάμαι , το τελευταίο τσιγάρο , και οι στάχτες έχουν μείνει ακόμα στα βράχια με ένα διαφορετικό χρώμα , κάτι από ουρανό και αλάτι γλιστράει στα χέρια σου , δωσ’ μου λίγο απ’ το χρώμα των ονείρων σου και κοίταξε το απέραντο γαλάζιο , και αυτό το ίδιο χρώμα σε λάθος όμως όνειρο.
Ξαναγύρνα στο τέλος , είναι το κλειδί για μια καινούργια αρχή.
Μάζευε ήλιο από τα χαμόγελα των παιδιών , προχώρησε σιγά , κάπου εδώ σ’ αυτά τα χρόνια έχω χάσει μιαν ελπίδα.
Μην αρνηθείς τον άνεμο , άσε να σε παρασύρει στα πιο όμορφα ταξίδια του , σύντροφος γίνε στα πουλιά , δανείσου τα φτερά τους.
Κάπου εδώ , αν θυμάμαι καλά , τον τελευταίο χειμώνα πριν την ανάσταση , χορέψαμε στην φωτιά…
26 – 9 - 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου