Σινιάλο

Σε παρουσιάζω ως κάτι συνήθης,
Σε καυτηριάζω με ψυχρές ερωτήσεις,
Σε αφήνω στο λαβύρινθο να μπεις
Και σε δωμάτια αθόρυβα να γλιστρήσεις.

Αφήνω όλα τα ψεύτικα σινιάλα,
Αυτά που βλέπω μόνο σου εξηγώ,
Θα είναι γύρο γύρο τόσα άλλα
Και πόσα ακόμα που στα χέρια θα κρατώ.

Θα τολμάς της ενοχές να κουβεντιάζεις,
Καθώς θα λιώνει μια νύχτα το φεγγάρι,
Θα προσπαθείς μια λέξη να ανταλλάξεις,
Χωρίς να παίρνεις πίσω μια άλλη.

Σε στέλνω να αγγίξεις ένα ένα
Τα αστέρια που έχουν μπει στα όνειρα σου,
Δεμένη με κλωστή η Ανδρομέδα,
Να την κρατάς να είναι μόνο δικιά σου.

Σε παρουσιάζω ως επίλογο της σκέψεις μου,
Όταν αισθάνομαι μια συνήθεια που έχει φύγει,
Μπερδεύετε με πράξεις και με λέξεις μου,
Παραπατάει στα σκαλιά με άδειο ποτήρι.

Κύριε Άγνωστε

10 - 12 - 2001, Αργοστόλι

Κύριε άγνωστε,

Πολλές φορές από περιέργεια, τραβάς την κουρτίνα να σιγουρέψει κάποια ανησυχία σου, η ανησυχία αυτή σε οδηγεί καμιά φορά, να διπλοκλειδώσεις την πόρτα. Είναι λάθος να κλειδώνεις τον φόβο σου ενώ το τζάμι δεν μπορεί να ασφαλίσει μια επιθυμία σου ,που καταλήγει σε ένα Όνειρο...
Και όπως γνωρίζεις τα όνειρα, βασίζονται κάπου χωρίς να έχουν μια γερή βάση, γιατί γίνονται σύννεφα και ταξιδεύουν. Και το κάθε σύννεφο έχει το δικό του δρόμο, με δική σου ευθύνη το καβαλάς και δραπετεύετε από την κλειδαρότρυπα που λίγο πριν εσύ ο ίδιος είχες διπλοκλειδώσει, φυλακίζοντας την ύπαρξη του φόβου σου, πίσω από την κουρτίνα. Βλέπεις την μοναξιά να φτερουγίζει, γύρω-γύρω από τη λάμπα και για να ξεχαστείς μια ακόμα φορά ξεφυλλίζεις την ιστορία επαληθεύοντας συνήθειες άγνωστων ποιητών....

Η φώτο είναι του Σπύρου Σταματελάτου

Αγνοούμενοι Στα Λάθη Μέχρι Να Βρεθώ

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΛΑΘΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΩ

Τη νύχτα αυτή που με βλέπεις να καίγομαι στις φλόγες μου,
να δαμάζω τον αέρα με τα μάτια,
άλλαξαν στο μυαλό οι εικόνες μου,
διαλύθηκαν χίλια δυο κομμάτια.

Τη νύχτα αυτή που κράτησα τα λάθη μου,
πιο μικρά και πιο ασήμαντα από άλλα,
χάρισα στη τύχη την αγάπη μου,
γιατί είχα όνειρα μεγάλα.

Μα ξεχάστηκα να βρεθώ με μένα,
έφευγε ο χρόνος σαν γέρικα σε ράγες τρένα,
έτσι αργά και εγώ δεν το 'χα καταλάβει,
ήταν η διαδρομή λίγο μεγάλη.

Τη νύχτα που κόλλησε στη σκέψη μου,
μια απόδραση χωρίς κανείς να καταλάβει,
ένα σημείωμα θα 'χε μια μόνο λέξη,
τόσο απλή δίχως μόρφωση μεγάλη.

Πέρναγαν από μπρος μου χρόνια αμίλητα,
χωρίς να είχα τα περασμένα μαρτυρήσει,
και ήταν όλα γύρω μου τόσο ύποπτα,
όταν μια τελευταία έψαχνα λύση.

Η φωτογραφία [GHOSTS 1] είναι του Σπύρου Σταματελάτου