Ψάχνω το άλλο μισό των ασωμάτων
μιας νέας αρχής και των θαυμάτων
στη μαύρη γη κλαδί ελάτης
μια στιγμή οφθαλμαπάτης
Νερό Ιόνιο με ξεδίψασε
να ζω ταξίδια όμως με δίκασε
και σαν βροχή στάζεις σταφύλι
με ρομπόλα άναψα καντήλι
να λέω λόγια μεθυσμένα
από ξενύχτι κακογραμμένα
Και συ που είπες πως θα 'ρθεις
με χρώματα ανατολής
όλο κοιτάς από το τζάμι
και ένα παράπονο με πιάνει
Χρυσό σταυρό μαύρο μαντήλι
και μία ρόγα από σταφύλι
τραγούδι γράφω μεθυσμένο
και από ξενύχτι κακογραμμένο
στην ανάγκη τι να βρω
πιο δυνατό πιο ακριβό
Καλό ταξίδι φίλε Άγγελε...
Γεμίζει με την παρουσία του τις γειτονιές των αγγέλων από το απόγευμα της Τετάρτης 2 Νοεμβρίου ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της ροκ στην Ελλάδα, ο Άγγελος Σκορδίλης.
Έφυγε την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου σε ηλικία μόνο 52 χρόνων.
Η κηδεία του έγινε χθες.
Σε βιογραφικό του σημείωμα σε πρώτο πρόσωπο ο ίδιος σημείωνε:
«Ξεκίνησα με κλασική κιθάρα στα 13 μου και στη συνέχεια έμαθα μόνος μου και άλλα όργανα, όπως μπάσο, φυσαρμόνικα, ντραμς και αργότερα και πιάνο.
Οι καταβολές μου και τα ακούσματα που με συγκίνησαν ήταν το ροκ της δεκαετίας του '60, αλλά και το ρεμπέτικο. Γενικά, όμως, δεν απέρριπτα κανένα είδος μουσικής και κανένα δημιούργημα από αυτά που τουλάχιστον θεωρούσα ότι δεν είχαν ημερομηνία λήξης! Παρόλα αυτά από τα 15 μου χρόνια πάλεψα στο πάλκο της νύχτας, σε χώρους δυσανάλογους και των καταβολών και της ψυχής μου, που μπορώ όμως να πω ότι ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο σε πολλά πράγματα πάνω στη μουσική, ακόμη και στην ίδια μου τη ζωή! Να σημειώσω και ότι εκείνο τον καιρό, 1974, όχι μόνο δεν υπήρχαν χώροι για να παρουσιάσουμε αυτό που θέλαμε (πλην των κυνοκομείων που προανέφερα, διά... τον άρτον τον επιούσιον), αλλά ούτε τα λεγόμενα προβάδικα και πολλές φορές οι πρόβες γίνονταν Φλεβάρη μήνα σε ταράτσες από νεόχτιστες οικοδομές με φωτιά για ζέσταμα και με... "δανεικό" ρεύμα από την κολόνα της ΔΕΗ!
Τα γκρουπ εκείνου του καιρού που είχα στην πατρίδα μου ήταν οι "Albatross", οι "On the road band" και οι "Burning slippers". Κοντά στο 1983 τελειώνοντας τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και τις σπουδές μου στο Κρατικό Ωδείο Β. Ελλάδας (πτυχία: αρμονίας, αντίστιξης, ωδικής, φούγκας) συνεργάστηκα με πολλούς επώνυμους καλλιτέχνες ως κιθαρίστας και ενορχηστρωτής σε προγράμματα διαφόρων μαγαζιών της Θεσσαλονίκης ( Καίτη Γκρέι, Τζίμης Μακούλης, Γ. Μητσάκης κ.ά.).
Το 1985 κατέβηκα μόνιμα στην Αθήνα και για ενάμισι χρόνο συνεργάστηκα ως κιθαρίστας με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τους αδελφούς Κατσιμίχα, τον Σάκη Μπουλά και τον Γιάννη Μηλιώκα στις συναυλίες τους και στις δισκογραφικές τους δουλειές. Το 1986 ανοίγει η δισκογραφική αυλαία για μένα, όχι με προσωπικό δίσκο, αλλά με την υπέροχη εκείνη συνεργασία στο soundtrack της ταινίας "Νοκ άουτ", όπου τραγούδησα το "Μην κλαις για μένα Ελλάδα" των Παύλου Τάσιου και Γιώργου Χατζηνάσιου. Στην ίδια δουλειά συνεργάστηκαν τότε και οι αείμνηστοι Παύλος Σιδηρόπουλος και Βλάσης Μπονάτσος.
Στο τέλος του '86 κυκλοφορεί και ο δίσκος "Στον δρόμο για την Ιθάκη", πανελλήνια προσπάθεια κατά των ναρκωτικών, όπου συμμετείχα με το τραγούδι μου "Φευγάτη" και στη συνέχεια ακολουθούν οι προσωπικοί δίσκοι:
Τι κούραση να ξεκουράζεσαι L.P. LYRA 1987.
Μηχανάρα μου κλεμμένη L.P. MINOS 1988.
Ονειροπόλος ακροβάτης L.P. LYRA 1990.
Πόλεμος για την Ειρήνη -Γενάρης 2001 - Maxi single, δική μου εντελώς προσπάθεια για φιλανθρωπικό σκοπό με θέμα τα γεγονότα στον Περσικό. Κατά τον Μάρτη του 2001, με τη βοήθεια - παρέμβαση του ρ.σ. Ράδιο Θεσσαλονίκη και την προσθήκη του τραγουδιού "Έλα μαζί μας", το maxi αυτό κυκλοφόρησε επίσημα για τον παραπάνω σκοπό!
Δίσκος που προκάλεσε δυο ακραία συναισθήματα: έντονη συμπάθεια και έντονη αντιπάθεια! Αιτία, το ένθετο που περιείχε.
Όλοι οι προαναφερθέντες δίσκοι είναι βινύλια και πια δύσκολα θα τους βρει κανείς.
Στη συνέχεια για περίπου μια δεκαετία μετακόμισα και έζησα με την οικογένειά μου στην Αίγινα.
Εκεί γνωρίστηκα με τη στιχουργό - συγγραφέα Βικτώρια Τράπαλη και παρέα φτιάξαμε πολλά τραγούδια που έχουν μέσα τους τη μυρωδιά των τοπίων του νησιού που είχαμε την τύχη να κατοικούμε! Στην παρέα μας προστέθηκαν αργότερα, η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου και ο Μάνος Νεόφυτος. Οι τέσσερίς μας φτιάξαμε το γκρούπ "ΕΤΑΙΡΟΙ" και το CD "σημάδια" που ατυχώς κυκλοφόρησε αρχές του 1999 μόνο για τρεις βδομάδες! Η εταιρεία έκλεισε και εμείς το αποσύραμε από την αγορά κατά το συντομότερο! Μη θέλοντας να θυμάμαι τίποτα από εκείνο τον δίσκο και μετά από μεγάλη αποχή, ξανάφτιαξα σχεδόν εξ αρχής (μαζί και με κάποια άλλα) τα τραγούδια εκείνα και περίμενα τη στιγμή που δίκαια θα ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους!
Το 2003 εκδόθηκαν 5 από αυτά με το γενικό τίτλο "Μόνα στολίδια". Δίσκος συνεργασίας με την Ελένη Βιτάλη και τον παραγωγό και φίλο Μάνο Νεόφυτο.
Και τώρα 2006 κυκλοφόρησε το έκτο μου L.P. "Διαδρομή", στίχοι Βικτώρια Τράπαλη με πολλών φίλων συμμετοχές, όπως Ελένη Βιτάλη, Σταύρος Λογαρίδης, Βασίλης Λέκκας, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου, Νατάσα Πρωτοπαπαδάκη, Μάνος Νεόφυτος, Γιάννης Λυμπέρης. Είναι παραγωγή δική μου και του Μάνου Νεόφυτου και κυκλοφόρησε από την εταιρεία "Καθρέφτης" του Μωυσή Ασέρ.
Τα τελευταία 5 χρόνια κατοικώ στον Πειραιά - Κερατσίνι, σε γειτονιά ανάλογη με αυτήν της Σταυρούπολης, όπου μεγάλωσα! Τις χειμωνιάτικες νύχτες παρουσιάζω τις δουλειές μου σε κάποια μπαράκια της Αθήνας, ενώ για 5 μήνες τον χρόνο περιοδεύω στην Κρήτη».
Είχα γνωρίσει κάποτε πέρα σε ξένα μέρη, σε ένα μικρό πολύ μικρό, χωριό που θα σου πω.
Κρατούσαν συνήθειες από παλιά, αιώνες είναι πίσω, τις χάριζε πριν γεννηθεί η μανά στο παιδί.
Του έλεγε αγόρι μου υπάρχουνε φορές, που θα βρεθείς να περπατάς και ο δρόμος θα μακραίνει, τριγύρω σου ψηλά βουνά, μάτια μου να τα ανεβείς, παιδί εσύ, ζωή χρυσή, τον ουρανό ζηλεύεις
Και έμοιαζε στον ύπνο του να έχει σιγουρέψει, όλη η ζωή του όμορφη σαν την ανατολή.
Κοιμήσου καρδιά μου να σε χαρώ, η νύχτα είναι μεγάλη. Κοιμήσου ύπνο να 'χεις γλυκό, σου μοιάζει το φεγγάρι.
Θα βρεις κοπέλες στους αγρούς, όλες ένα λουλούδι, και αν αγαπήσεις μην αρνηθείς και πες το σαν τραγούδι.
Θα σε διαβάζουν όμορφες δασκάλες στα μπαλκόνια, και συ θα κοιτάς το απέραντο σαν 'ρθουν τα χελιδόνια.
Να σου χαρίσουν μάτια μου της άνοιξης το χρώμα, θα βλέπω πως μεγάλωσες και πως γελάς ακόμα.
Και αν βρεις το δέντρο το πιο ψηλό που αγγίζει, τα αστέρια, αν το ανεβείς θα 'ρθω και 'γω φτερά τα δυο μου χέρια.
Τούτο το blog δεν είναι δικό μου , εγώ μόνο το γράφω... Ανήκει στο φίλο μου τονΓεράσιμο Π. και ότι διαβάζετε , είναι αποκλειστικά δικά του. Οι στίχοι και τα κείμενα που παρουσιάζονται εδώ , είναι προστατευμένα. Αν κάποιος θελήσει να χρησιμοποιήσει κάποιο από αυτά , ας στείλει mail : uraspirATgmail.com [change the AT to @]
.jpg)
