skip to main |
skip to sidebar
Για δες το φεγγάρι κόκκινο και απόψεέγειρε την θάλασσα να βρειαλήθεια πως χάθηκαν τόσα αστέριαπριν ο ήλιος να βγει.Για δες το κύμα πως αφρίζειπάνω στα βράχια του γιαλούσαν να ήταν αυτή η νύχτα παραμύθιπαιχνίδι μες την ζάλη του μυαλού.Ξέρεις πως τις νύχτες στα ακρογιάλιαανάβουνε φωτιέςκαι μεθυσμένες από έρωτα χορεύουνμέχρι το ξημέρωμα οι σκιές.Λένε πως μες τα δάση ζουν κρυμμένακάτι πουλιά διαφορετικάπως κελαηδούν όταν ο ήλιοςέχει φύγει μακρυά.Ίσως κάποτε να ζήσειςμια τέτοια νύχτα φανταστικήκαι τα πουλιά να τραγουδάνεγια σένα μέχρι το πρωί.[photo]
Σ' ένα δωμάτιο πίσω από την πλατείαΖει εδώ και χρόνια μοναχόςΓια παρέα μια σχισμένη φωτογραφίαΚαι ένα κερί που του φωτίζει το μυαλό.Όταν η νύχτα την πλατεία έχει σκεπάσειΚαι η μουσική από τα μαγαζιά έχει σωπάσειΜε την κιθάρα του αγγίζει τους ουρανούς.Παρέα γύρω του φτιάχνει μεγάληΚαι ένα παράπονο απ΄τις χορδές πάει να βγάλειμα είναι δύσκολο και οι ώρες πως περνούν.Οι φίλοι αμίλητοι προσπαθούν να καταλάβουνΑυτά τα λόγια που με κόπο πάει να πειΜα η ώρα ήδη έχει περάσειΚαι ο ήλιος μες τα μάτια έχει φανεί.Αύριο ίσως πάλι να ξανάρθειΣτην παρέα τα τραγούδια του να πειΚάτω απ' το σχοινί το κρεμασμένοΔεν έχει σβήσει στο δωμάτιο το κερί.(Στον Νίκο Άσιμο '93)